Oude vertellingen die al generaties met de school vebonden zijn. Deze keer een verhaal over het klassenboek en zijn drager.
Zomaar een dag........
8.10. Ik lig weer met smart op een nieuwe dag te wachten. Ik lig te wachten op dat
lekkere blondje, dat mij elke ochtend weer in de zevende hemel brengt. Terwijl ik mijmer
of ik mijn kaft wel mooi genoeg vind, hoor ik, 5 minuten nadat de les begonnen is, zijn
godelijke voetstappen op de gang. Oh, zijn foto heeft een speciaal plekje op mijn kaft!
Enfin, na een heerlijk tochtje in zijn stoere armen word ik weer volgeklad met de
signaturen van meneer Vos. En hoewel ze met liefde gemaakt worden, blijf ik verlangen naar
die drie tonen, die velen in extase brengt mij incluis, al zijn mijn motieven toch anders
gesitueerd dan die van de massa. Ik krijg dan namelijk weer, met enige vertraging, een
beurt van die hete jongen om door het schoolgebouw te trekken. In lokaal E aangekomen,
voel ik mij verloochend door 2c. Ze ruilden mij namelijk om duistere redenen om met een
ander! Maar daar was mijn ridder op het witte paard die mij redde van de vernedering die
mij ten onrechte was aangedaan. Terwijl die Leute de Duitse taal krijgt aangeleert,
fantaseer ik over mijn cassanova, die, heldhaftig als hij is, mij behoedde voor een
vreselijke afgang. Als die eenzijdige symfonie weer door de gangen davert word ik door
mijn andere fan op handen gedragen. Helaas voor hem heeft zijn sjans geen invloed op mij.
Maar ik houd wel vande vrijheid om te kiezen. Terwijl ik uit een natte dagdroom over Roel
(zalige naam toch?) ontwaak hoor ik praten over voetbal. Dit houdt in dat de volgende 50
minuten worden uitbesteed aan wiskundige opgaven.
Als meneer Hamers knipoogjes en glimlachjes rondstrooit heb ik eindelijk een goed uitzicht
op mijn knappe en lieve verzorger. Plots word ik ruw weggetrokken. Ik roep nog naar mijn
partner maar mijn smeekbeden werden niet gehonoreerd, dus werd ik door niet zichtbare
daders zwart geschminkt. Met watervaste stift, wel te verstaan! Ernstig ontgriefd, mijn
waardigheid proberend te bewaren word ik met vlugge tred afgevoerd naar lokaal N. Daar lig
ik een hele pauze over mijn problemen na te denken. Wat kan ik toch gedaan hebben, dat ik
zo gebruikt word? Ze zien mij gewoon als hun eigendom, behalve mijn ware Jacob dan. En zo
zak ik weer af in mijn romantische en erotische denkbeelden over hem. Als ik word
opgeschrikt door het luiden van de bel hoor ik hun geroezemoes al op de corridor. Ik wacht
geduldig tot dat de luisterrijke waterval die klaterend de trap af daverd wordt versterkt
door het simpel openen van een deur. Ik mis mijn minnaar, die over de dagelijkse schoolse
perikelen in overleg treedt, en de koude, kille handdrukken van meneer Akkerman
be�nvoedden mijn gevoelens in zo'n erge mate, dat su�cidale neigingen in mij opgeroepen
worden tijdens de dagelijkse beslommering van de bel. Gelukkig, de tekenterreur is voorbij
en ik voel mij lichtelijk opgewonden want ik kan weer stilletjes genieten van meneer van
Doren zoals hij dat bij Kim doet. Ondanks hevige concurrentie van zijn boodschappentas
weet ik toch te slagen in het versieren van meneer van Doren. KLAP! Ik hoor een droge knal
en doezel weg. Als ik ontwaak zie ik allerlei vlekken en dor een van die vlekken zie ik
zijn boodschappentas lachen. Als de vlekken langzaam optrekken, hoor ik gekijf van van
Doren. Hij was de klas aan het uitschelden. Maar wat sloeg mij zo hard? Meneer van Doren!
Als ik woest opkijk voel ik ineens de adrenaline door mijn aderen gieren; mijn 'eros gebruikt zijn suberbe reflexen om belastend materiaal te
verzamelen tegen die harde docent, die domme, onredelijke meester der Griekse taal, hij
die door vele gespot wordt vanwege zijn onberedeneerbare zeden. Deze gebeurtenis laat de
tijden voor Simon (laten we hem zo noemen) zo in het negatieve evalueren, dat zijn
gepruttel wat hij onder doceren verstaat al helemaal als een grote grap wordt beschouwt.
Ach nee, waarom word ik nou in mijn epos van deze desbetreffende dag gebroken door die
vertwijfelde serenade van drie aanslagen? Gerommel op de gangen bewijzen dit weer. Pauze.
Een rust die uren lijkt te duren. Na het vermoeiende uur krijg ik weer ruimstreeks de kans
om over de problemen die mij tergen tot op het bot na te denken, en al denkende raakt mijn
gestel vertwijfeld over deze wrede mensen die mijn toch al korte leven ernstig
verru�neren. Maar dankzij mijn geweldenaar en zijn daden is dit leven weer een waar je
van staat te kijken. Daar verword ik weer in een hersenschim met mijn blonde god als
hoofdrolspeler. Mijn fantasietjes zal ik mijn lezers besparen, maar toen ik werd geopend
door mevrouw Overdijk voor strafwerk en andere aardse dingen begon ik te ...... (Priv� is
priv�.) Daar het snerpende geluid dat uit de mondholte van mevrouw Overdijk mij niet in
staat stelde enig gevoel voor haar te ontwikkelen was ik weer afwezig. Eindelijk weer een
reisje onder
zijn arm. Heerlijk zoals hij mij onderdrukt. Het enige blokuur in de week wat echt
supersaai is wordt gegeven in lokaal R. Het heeft de naam verzorging. Na dit blokuur van
horor en endless bore lig ik weer uitgeteld beneden met genoeg stof om een boek te
schrijven, waar ik nu een begin mee heb gemaakt.
Je klassenboek.
P.S.: XXX-jes voor onze heerlijk lekkere klassenvertegenwoordiger!
The Hamers Mysteries staan in De Archiefkast